.

Αποσπασμα:

.....Ηταν κι εκεινο το φεγγαρι,
που εριχνε με δυναμη περισση
ολο του το φως
στα μολυβενια νερα,
σαν τον προβολεα του στρατοπεδου συγκεντρωσης
που ψαχνει για φυγαδες.
σαν τα μεγαλα φωτα ενος βαποριου
που ψαχνει για ναυαγους.
Εν τελει, τα δυνατα φωτα
επιστρατευονται να περιμαζεψουν τι;
Τη δυστυχια και την απογνωση;
Και το φεγγαρι; Κι αυτο τα ιδια;
Αχ Θεε μου, ας βρεθει καποιος να μας σωσει απο το φεγγαρι !
Γιατι οποιος βρει τη δικη μας απογνωση, θα γελασει μαζι της....



Μαρία Δέλτα 1979