ΠΡΟΜΗΝΥΜΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΣΥΜΦΟΡΩΝ


Με τον κοινό νου που διαθέτω, δεν μπορώ να εξηγήσω και ακόμα περισσότερο να δικαιολογήσω την ταχύτητα με την οποία κατρακύλησε η χώρα μας από τα επίπεδα του 2009 σε τέτοιο σημείο, ώστε με το ΔΝΤ να απολέσουμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας και να τεθούμε σε καθεστώς κηδεμονίας.

Και είναι περίεργο ότι κανείς έως τώρα δεν ασχολήθηκε με το πιο απλό, δηλαδή την οικονομική μας διαδρομή με αριθμούς και στοιχεία από τότε έως τώρα, ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι αδαείς τους πραγματικούς λόγους αυτής της πρωτοφανούς και ιλιγγιώδους εξελίξεως, που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής μας αυτοτέλειας και μαζί της την διεθνή ταπείνωση.

Ακούω για το χρέος των 360 δισεκατομμυρίων, όμως συγχρόνως βλέπω ότι τα ίδια και μεγαλύτερα χρέη έχουν πολλές άλλες χώρες. Άρα δεν μπορεί να είναι αυτή η βασική αιτία της κακοδαιμονίας. Επίσης με προβληματίζει το στοιχείο της υπερβολής στα διεθνή χτυπήματα με στόχο την χώρα μας, μαζί με ένα τόσο καλά εναρμονισμένο συντονισμό εναντίον μιας ασήμαντης οικονομικά χώρας, που καταντά ύποπτος. Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι κάποιοι μας ντρόπιασαν και μας φόβισαν, για να μας οδηγήσουν στο ΔΝΤ, που αποτελεί βασικό παράγοντα της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ και όλα τα άλλα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ήταν στάχτη στα μάτια μας, για να μη φανεί ότι πρόκειται για μια καθαρά αμερικανική πρωτοβουλία, για να μας ρίξει σε μια εν πολλοίς τεχνητή οικονομική κρίση, ώστε να φοβηθεί ο λαός μας, να φτωχύνει, να χάσει πολύτιμες κατακτήσεις και τέλος να γονατίσει, έχοντας δεχθεί να τον κυβερνούν ξένοι. Όμως γιατί; Για να εξυπηρετηθούν ποια σχέδια και ποιοι στόχοι;

Παρ’ ό,τι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας, εν τούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογκάν. Υποψιάζομαι ότι πίσω απ’ αυτά κρύβεται η αμερικανική πολιτική με τα ύποπτα σχέδιά της, που αφορούν τον γεωγραφικό μας χώρο, την ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, το καθεστώς της Κύπρου, το Αιγαίο, τους βόρειους γείτονές μας και την αλαζονική στάση της Τουρκίας, με μόνο εμπόδιο την καχυποψία και την εναντίωση του ελληνικού λαού.

Όλοι γύρω μας, ποιος λίγο ποιος πολύ, είναι δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ. Η μόνη παραφωνία εμείς, που από την επιβολή της Χούντας και την απώλεια του 40% της Κύπρου ως τους εναγκαλισμούς με τα Σκόπια και τους υπερεθνικιστές Αλβανούς, δεχόμαστε συνεχώς χτυπήματα δίχως να βάλουμε μυαλό.

Θα έπρεπε λοιπόν να καταργηθούμε ως λαός και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα. Καλώ τους οικονομολόγους, πολιτικούς, αναλυτές να με διαψεύσουν. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη λογικοφανής εξήγηση παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια διεθνής συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν και οι Ευρωπαίοι φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, η ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο διεθνής αντιδραστικός τύπος, που όλοι μαζί συνωμότησαν για το «μεγάλο κόλπο» της υποβάθμισης ενός ελεύθερου Λαού σε υποτελή. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να δώσω καμμία άλλη εξήγηση. Παραδέχομαι όμως ότι δεν διαθέτω ειδικές γνώσεις αλλά μιλώ βασισμένος στον κοινό νου. Ίσως και πολλοί άλλοι να σκέφτονται όπως εγώ κι αυτό ίσως το δούμε στις μέρες που θα ‘ρθουν.

Πάντως θα ήθελα να προετοιμάσω την κοινή γνώμη και να τονίσω ότι εάν η ανάλυσή μου είναι ορθή, τότε η οικονομική κρίση (που όπως είπα μας επεβλήθη) δεν είναι παρά μόνο το πρώτο πικρό ποτήρι στο λουκούλειο γεύμα που θα ακολουθήσει και που αυτή τη φορά θα αφορά ζωτικά και κρίσιμα εθνικά μας θέματα, που δεν θα ήθελα ούτε να φανταστώ πού θα μας οδηγήσουν.

Μακάρι να έχω άδικο.


Αθήνα, 27.4.2010

Μίκης Θεοδωράκης

Αρθρο του Γιάννη Τριάντη στην σημερινή (24-04-2010) Ελευθεροτυπία


Πού θα κρυφτείτε;

Τώρα να δούμε πού θα κρυφτείτε, ολετήρες. Τώρα που θα ξεσπάσει η οργή του λαού και θα σας κυνηγάει ακόμη και στον ύπνο σας...
Τώρα να δούμε ανίκανοι τι θα πείτε σ' αυτούς που υποφέρουν χωρίς να φταίνε· σ' αυτούς που μένουν άποροι και άνεργοι· σ' αυτούς που θα χάσουν σπίτια και δουλειές, αξιοπρέπεια και κάθε ελπίδα... Τώρα να δούμε, λογάδες της «Αλλαγής», που γεμίσατε τον κόσμο προσμονή, αλλά το μόνο που είδε, είναι να γίνεται η χώρα του ερειπιώνας και οι δικοί σας νερόλακκοι να γίνονται πισίνες και αρχοντικά... Τώρα να δούμε, ψευταράδες του «εκσυγχρονισμού», της αλχημείας και της «δημιουργικής λογιστικής», παραμυθάδες της συμφοράς, που δήθεν παραδώσατε μιαν «ισχυρή Ελλάδα» -ένα μπαλόνι ήταν, με αποκριάτικη χρυσόσκονη για περίβλημα... Τώρα να δούμε, νεκροθάφτες της «μεταρρύθμισης» και της «επανίδρυσης του κράτους», τι θα πείτε για τα τερατώδη ψεύδη, το ανύπαρκτο έργο, τους κουμπάρους, τις «μίζες» και τις μύγες, με τις οποίες βρωμίσατε το παρμπρίζ της πατρίδας... Τώρα να δούμε πώς θα απολογηθείτε στον κόσμο που σας πίστεψε, θλιβεροί ερασιτέχνες του νέου Παπανδρεϊσμού, ανίκανοι, θολωμένοι και απαράσκευοι, φλύαροι προπαγανδιστές και ασύστολοι εκτελεστές δεδομένων εντολών... Τώρα να δούμε, κανάγιες, «θλιβερές πορδές» του συστήματος, εσείς οι δύο «μεγάλοι», που κατέχετε μονίμως τα κλειδιά του σπιτιού και το καταντήσατε μπορντέλο, έχοντας ξεπουλήσει το κτίριο και τα ασημικά του... Εσείς, φαφλατάδες, που δεν μπορείτε να μοιράσετε δυο γαϊδουριών άχυρο. Εσείς, που κάνατε θρεφτάρι τη διαφθορά και οδηγήσατε έναν λαό να σέρνεται στους δρόμους της μίζας και της λαμογιάς, της ξεφτίλας και της εξαθλίωσης. Εσείς, που κάνετε τις δουλειές με τη διαπλοκή και τα τσιράκια σας στα μήντια, παρουσιάζοντας το μαύρο άσπρο. Εσείς, που γεμίσατε φολίδες και γκρίζες ζώνες το δέρμα της πατρίδος... Τώρα να δούμε πού θα κρυφτείτε. Τώρα που θα σας πάρει με τις πέτρες ο θυμωμένος κόσμος, ξεκρέμαστος μες στην απελπισία του. Τώρα που έρχεται καταπάνω σας ένα ωκεάνιο κύμα οργής. Τώρα που θα τριγυρνάτε αιωνίως στιγματισμένοι. Εσείς όλοι, που παραδώσατε τη χώρα χρεωκοπημένη και ταπεινωμένη στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο...

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.....

Δεν ξέρω αν είναι η κατάλληλη στιγμή..Αλλά έτσι μούρθε τώρα..Πόσο απέχει η ζωή από τη χαρά; Και λέω χαρά..δε λέω ευτυχία..Πόσο θέλουμε για νάμαστε απλά χαμογελαστοί; Σχεδόν τίποτα ..λέω εγώ...


Το ίδιο κι ο Στρατής...


Εκεί που πορευότανε σκυφτός και βασάνιζε το μυαλό του μ ενα τεράστιο ΓΙΑΤΙ ....αίφνης αντίκρυσε μια μπουκαμβίλια...σαν αυτές στις αυλές των σπιτιών του Αιγαίου..
Μια μπουκαμβίλια πλουμιστή και πλούσια, όλο χάρη και καμάρι...
Την κοίταξε...την ξανακοίταξε...και μετά χαμογέλασε...και ήταν το πρώτο τρυφερό χαμόγελο που χάρισε στη ζωή, μέσα απο τις σκοτεινές σκέψεις του..Έκλεισε και το ένα μάτι γιατί τον θάμπωνε ο ήλιος και κοντοστάθηκε..σκέφτηκε πως..δεν θέλει και πολύ τελικά να πάρει μπρος  τούτο το σγουρό κεφάλι....
Μακριά σε κάποια ρούγα άκουσε να τούρχεται ένας παλιός σκοπός...Ένα τραγούδι ξεχασμένο...κι ο Στρατής..άρχισε να σφυρίζει..με μια ακαθόριστη λάμψη στα μάτια και στην ψυχή....Κάτι σαν Ανάσταση...


Τότε κατάλαβε πως πατούσε την Άνοιξη...και με δυό βαθειές ανάσες ....την καλωσόρισε.......


ΥΓ   :   ....οι ανάσες..μυρίζανε γιασεμί..και στο βάθος έρχονταν κάτι εργάτες , ειδικοί στις κουτσουρεμένες καρδιές...