Αγαπημένε μου ποιητή.. εσύ που έχεις το "ελευθέρας" στον δικό μου μισοποτισμένο κήπο.. εσύ που απρόσκλητος μπαίνεις και ανακαλείς τον επιθανάτιο ρόγχο
μιας λεηλατημένης αυλής..
κοίτα λίγο και κατά δω.. αφουγκράσου τη νύχτα που πέφτει μεγαλόπρεπα και πιάσε το μολύβι σου.. Άφησε τη σκέψη σου να περιπλανηθεί στα χορταριασμένα παρτέρια..Σκύψε λίγο κι αφουγκράσου..Ίσως αυτός ο Νότιος άνεμος που ελίσσεται ανάμεσα στα αυτιά σου, στη μύτη σου και στα μισομαραμένα λουλούδια ..να φτάνει τελικά και στο μυαλό σου..θέλοντας να κάνει αισθητή την παρουσία του μέσα στη δική σου...
Και , που ξέρεις , μπορεί να φτάσει μέχρι το χειροκρότημα...