'Οχι γιατι η αθανασία με ξέχασε... όχι γιατι ξαφνικά έπιασε βροχή..οχι γιατι τσαλαπατήθηκα απο παλιούς έρωτες που τους βάφτισα θάνατο.....
αλλά γιατί στη θωριά όλων αυτών....έγινα ενα πεφταστέρι..γεμάτο μοναξιά...και μια ανελέητη προσμονή που δεν καταλαβαίνει
και τριγυρίζει τη ζωή μου που επιμένει...
Κατηφορίζει το μυαλό μου σαν να ξεφεύγει απο μια δόξα που ποτέ κανείς δεν χειροκρότησε..Ενα ποτάμι που παρασύρθηκε και παρέσυρε μέσα σε μια θεομηνία αορίστου χρόνου...
..κουράστηκα...κι αφέθηκα....σε μνήμες παρελθόντος.....
Το μέλλον....σαν κοφτερό μαχαίρι....
το αίμα..ολοζώντανο...
δεν ξερω..
θα περάσει κι αυτό...σκέφτομαι....
Ανασαίνω βαθιά...μπας κι επιταχύνω τον χρόνο....