.

Η πορτα κλεινει πισω σου με μια δυναμη που εκδηλωνει ολη την ψυχικη σου διαθεση...Και λες...ουφ....γλυτωσα...παει...Ανοιγεις εκεινο το παραθυρι που ειναι απεναντι απο την πορτα και βλεπει στο φως, ελπιζοντας πως θα ξεκλεψεις καμμια αχτιδα...περιμενεις...κι ανασαινεις βαθια...διωχνοντας απο το ταλαιπωρημενο μυαλο σου οτι δυσαρεστο...
Χαμογελας μεσα στην προσμονη σου και γυριζεις την πλατη ελπιζοντας ...
Αρχιζεις να καλωσοριζεις στη σκεψη σου οτι θα ηθελες να εχεις..οτι ονειρευτηκες...και παλι χαμογελας...και περιμενεις...
Με κλεφτες ματιες κοιταζεις προς το παραθυρι..περιμενοντας..και πειθεις τον εαυτο σου πως μαλλον βιαζεσαι, πως αυτα τα πραγματα θελουν χρονο...Και ελπιζεις...απεγνωσμενα....

Μα το σκοταδι δυσκολα γινεται ουρανος...δυσκολα γινεται αερακι...αλλα εσυ δεν το ξερεις....κι επιμενεις μεσα στην αγνοια σου να χαμογελας στο μελλουμενο...που ποτε δεν θα ερθει....ή ποτε δεν θα εμφανιστει....Καλη σου νυχτα.....