Ξετυλίγω το νήμα από την αρχή...Βρίσκω στο διάβα μου παραφυάδες που πρέπει να καθαρίσω..
Αναρρωτιέμαι πως έφτασα εδώ..Αλλά τελικά δεν έχει αξία να κάνω αναδρομές.... Κοιτώ μπροστά... Και προχωρώ σβήνοντας ότι έρχεται από το παρελθόν που με κούρασε και με διέλυσε...
Να περπατήσω σε καθαρά μονοπάτια πιά....Κι ας μην είναι ο προορισμός η θάλασσα..ή ο ουρανός...Ελπίζω σε μιά Ιθάκη...μα..στον απολογισμό...αξία θα έχει τούτη η πορεία....
Κι αυτή..είναι γεμάτη εκπλήξεις.....



Αν δείς αυτές τις φάσεις του δειλινού..ανάποδα..δεν θα τις μπερδέψεις?
Δεν θα ξέρεις αν είναι λιόγερμα ή ανατολή..Δεν ξεχωρίζουν...
Το μόνο που διαφέρει είναι ο τόπος...που όμως δεν τον γνωρίζεις.
Έτσι κι αλλοιώς όμως, η μαγεία παραμένει ...αυτήν να ρουφήξεις...Άλλωστε πόσο θα κρατήσει ; Όσο να καλημερίσει ή να καληνυχτίσει ο ήλιος..
.........και μην σκοτίζεσαι για τον τόπο.... ΄

Έχεις καιρό μετά.....

Μυστράς 2009

Αλμυρή γαλάζια μοίρα....

15αυγουστος στη Μονεμβασια

Πρωί δεκαπενταύγουστου... Από το δωμάτιο του ξενοδοχείου "Malvasia" στη Μονεμβασιά σηκώνομαι με μια όρεξη να πάω στην εκκλησιά... σπανίως μου συμβαίνει.. αλλά έτυχε...
Βάζω λοιπόν τα γιορτινά μου...Είδα κι έπαθα να φτάσω με το τακουνάκι στο καλντερίμι...Φτάνω..
Συναντώ και χαιρετώ δυο νεωκόρους στην είσοδο της εκκλησιάς του "ελκόμενου Ιησού"..
Χρόνια πολλά σας...λέω .και μου αντεύχονται...
Ανάβω τα κεράκια μου και κάθομαι μεταξύ των 7-10 πιστών....κι ακούω.. τη θεία λειτουργία...
Οι ψαλμωδίες που ακούω δεν δικαιολογούν το κλειδαμπαρωμένον της Ωραίας Πύλης και την παντελή απουσίαν ψαλτών...
Κοιτάζω γύρω με απέλπιδες προσπάθειες να αντιπαρέλθω όσα στην πραγματικότητα συμβαίνουν...
Κι ομως... δεν κάνω λάθος....
Διαπιστώνω με θλίψη πως...τούτη η εκκλησιά...μήτε ψάλτη έχει μήτε παππά....


Ένα απίστευτο play back μόνο...


Σηκώθηκα κι έφυγα....μ' ένα βάρος κατάστηθα....
Κι είπα...εγώ αλλιώς έχω μεγαλώσει.....



Μ' ακούει κανείς;;;;;

Με αφορμή μια τόση δα ταχινοσαλάτα...

Η ταχινοσαλατα μου για αλλους πετυχε για αλλους οχι...
Ετσι ειναι και η 8εωρηση των πραγματων .... Σ αλλους πετυχαινει η συνταγη..σ αλλους απολαμβανει την τελεια αποτυχια..Τελικα..λεω εγω τωρα..ολα ειναι θεμα προσωπκης αντιληψης...και βιωματων...και ορεξης.. και ορμονων σε εγρηγορση...εξαρταται τι ειναι πανω...

Ετσι ζωνουμε τα φιδια πριν μας ζωσουν αυτα..Υπερασπιζομενοι οχι εστιες και βωμους..αλλα τον εαυτο μας...και την προσκαιρη απολαυση του ουρανισκου μας...Ειναι αυτο στοχος; Προσωπικα αρνουμαι να μπω σ αυτη τη διαδικασια....και ειμαι υπολογη.. γιατι λεω τα συκα συκα και τη σκαφη σκαφη...




Tο μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. Δεν υπάρχει νερό.
Όλοι διψάνε. Xρόνια τώρα. Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό
πάνου απ' την πίκρα τους.
Tα μάτια τους είναι κόκκινα απ' την αγρύπνια,
μια βαθειά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους
σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά το λιόγερμα.

Καταμεσίς στο Αιγαίο.....νανουρίζοντας τον ήλιο...





Ενα αλλο ταξιδι..




Μια ακομα ευκαιρια για διακοπες καθοτι Αυγουστος...

Μια διαφορετικη εμπειρια μεσα στο χρονο.. Ανακαλυψεις, νεες παραστασεις που μεσα απο την κουραση φανταζουν εξωπραγματικες...

Πορεια προς την Μονεμβασια...μεσω...ορεξης και αγαπης για την περιπετεια....

Πρωτες εικονες...

Σήμερα ξυπνάνε μνήμες........




Τις πρωινές ώρες της 6ης Αυγούστου του 1945 απογειώθηκε το «Enola Gay» από την νήσο Tinian, στον Ειρηνικό Ωκεανό, με σκοπό να βομβαρδίσει την ιαπωνική πόλη της Χιροσίμα – και έτσι να προκαλέσει το παγκόσμιο δέος για την δύναμη των ΗΠΑ. Στις 8.15 τοπική ώρα, η πρώτη ατομική βόμβα που χρησιμοποιήθηκε ποτέ σε πόλεμο έπληξε την πόλη των 300.000 ανθρώπων, προκαλώντας τον όλεθρο.

Η Γερμανία είχε δηλώσει παράδοση στους Συμμάχους ήδη από τις 8 Μαΐου του 1945 και το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν αναπόφευκτο. Η Ιαπωνία ζητούσε από τον Ιούλιο τη σύναψη ειρήνης με τους Συμμάχους, αλλά υπό όρους. Η Βρετανία και οι ΗΠΑ ωστόσο επέμειναν στην παράδοση της χώρας άνευ όρων, με αποτέλεσμα η Ιαπωνία να αποσύρει την πρόταση ειρήνης. Την ίδια εποχή πραγματοποιείται επιτυχώς στην έρημο Αλαμογκόρντο η δοκιμή της πρώτης πυρηνικής βόμβας.

Στις 6 Αυγούστου το βομβαρδιστικό Β-29, Enola Gay, στις 08.15 το πρωί, ρίχνει την πρώτη ατομική βόμβα ουρανίου, την οποία οι Αμερικάνοι βάφτισαν «Little Boy» στη Χιροσίμα των 300.000 κατοίκων. «Ένα εκτυφλωτικό φως γέμισε το αεροσκάφος. Γυρίσαμε και κοιτάξαμε τη Χιροσίμα. Η πόλη ήταν σκεπασμένη από ένα τρομερό σύννεφο... που ανέβαινε σαν μανιτάρι. Κανείς δεν μιλούσε. Αίφνης, όλοι άρχισαν να φωνάζουν. Κοιτάξτε, κοιτάξτε, κοιτάξτε!». Ο συγκυβερνήτης του Enola Gay Λιούις έγραψε στο ημερολόγιό του: «Θεέ μου! Τι κάναμε;».

Όσοι βρισκόταν κοντά στο σημείο της έκρηξης πέθαναν αμέσως ενώ τα πτώματά τους μετατράπηκαν σε κάρβουνα. Σχεδόν όλα τα κτίρια σε ακτίνα 1 μιλίου από το σημείο μηδέν της έκρηξης ισοπεδώθηκαν ενώ όλα τα εύφλεκτα υλικά, όπως το χαρτί, άρπαξαν φωτιά σε ακτίνα 2 χιλιομέτρων. Οι επιζήσαντες περιγράφουν έναν κυριολεκτικά εκτυφλωτικό φως και ένα ξαφνικό και σαρωτικό κύμα θερμότητας.

Οι πολλαπλές μικρές πυρκαγιές που ξεπήδησαν στην πόλη, σύντομα ενώθηκαν σε ένα τεράστιο πύρινο μέτωπο, προκαλώντας δυνατά ρεύματα αέρα προς το κέντρο της φωτιάς. Η πυρκαγιά κάλυψε 4.4 τετραγωνικά χιλιόμετρα της πόλης, σκοτώνοντας όσους δεν πέθαναν από την έκρηξη. Περισσότεροι από 70.000 άνθρωποι βρήκαν ακαριαίο θάνατο. Η πυρηνική ακτινοβολία ωστόσο προκάλεσε το θάνατο άλλων 100.000-200.000 ανθρώπων, από εκείνη τη μέρα και για δεκαετίες αργότερα.

Η κυβέρνηση της Ιαπωνίας δεν γνώριζε τι ακριβώς είχε συμβεί για αρκετές ώρες. Όλες οι επικοινωνίες με την πόλη σταμάτησαν στις 08.16 το πρωί και σταδιακά έφταναν πληροφορίες για μια μεγάλη έκρηξη. Τελικά ένας αξιωματικός απεστάλη με αεροσκάφος να επιθεωρήσει από αέρος τι είχε συμβεί. Ενώ βρισκόταν ακόμα 100 μίλια μακριά άρχισε να δίνει αναφορές για ένα τεράστιο σύννεφο που κάλυπτε την πόλη. Η πρώτη επιβεβαίωση της επίθεσης με ατομική βόμβα ήρθε 16 ώρες αργότερα, όταν οι ΗΠΑ έκαναν την επίσημη ανακοίνωση. Τα ραδιόφωνα μετέδιδαν στις ΗΠΑ δήλωση του προέδρου Τρούμαν που πληροφορούσε το κοινό ότι οι ΗΠΑ έριξαν μια βόμβα νέου τύπου στην ιαπωνική πόλη της Χιροσίμα. Ο Τρούμαν προειδοποιούσε ότι αν η Ιαπωνία εξακολουθούσε να αρνείται την παράδοσή της άνευ όρων, όπως προέβλεπε η Δήλωση του Πότσδαμ της 26ης Ιουλίου, οι ΗΠΑ θα έπλητταν κι άλλους στόχους με συντριπτικά αποτελέσματα.




Η ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα, όπως και αυτής στο Ναγκασάκι τρεις μέρες αργότερα, έγιναν με προσωπική απόφαση του Προέδρου των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν. Ο Τρούμαν υποστήριξε ότι έριξε τις βόμβες επειδή μια εισβολή στην Ιαπωνία θα κόστιζε χιλιάδες ζωές Αμερικανών. Έκτοτε όμως η επιχειρηματολογία αυτή έχει αμφισβητηθεί έντονα και επικρατεί ευρέως η άποψη ότι οι ΗΠΑ έκαναν μια επίδειξη δύναμης στον υπόλοιπο κόσμο – και ιδιαίτερα προς τη Σοβιετική Ένωση – αφού η Ιαπωνία δεν ήταν πλέον σε θέση να διατηρήσει τον πόλεμο, με 64 πόλεις τις κατεστραμμένες από συμβατικούς βομβαρδισμούς. Οι πολίτες της χώρας υπέφεραν από την πείνα ενώ η παραγωγή της χώρας βρισκόταν κυριολεκτικά στο μηδέν. Η Ιαπωνία είχε ήδη χάσει και απλά προσπαθούσε να επιτύχει την καλύτερη δυνατή συμφωνία με τους Συμμάχους. Ωστόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες επέλεξαν τη ρίψη των πυρηνικών βομβών, διαπράττοντας ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου στην ιστορία της ανθρωπότητας.



Πηγή TVXS

Ένα βιβλίο που συστήνω ανεπιφύλακτα..

Ο Δημήτρης Μπουραντάς είπε:

Αρκετές γνώσεις από το Μάνατζμεντ, τη Φιλοσοφία και την Ψυχολογία είναι χρήσιμες για όλους τους ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους
και να μην αφήσουν να τους ζήσει αυτή..


Κατά την γνώμη μου αυτό αποδεικνύεται περίτρανα μέσα σ' αυτό το βιβλίο..

Μην το χάσετε...



Δημήτριος Κ. Μπουραντάς - Όλα σου τα 'μαθα, μα ξέχασα μια λέξη


Ο καθηγητής Νίκος Αλεξίου προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει αν ζούσε έναν εφιάλτη στον ύπνο του ή την ωμή πραγματικότητα. Ξαφνικά ένιωσε πως κατέρρευσε ένα κομμάτι του εαυτού του: η υπερηφάνεια που ένιωθε κάθε φορά που σκεφτόταν ότι θ’ άφηνε πίσω κληρονομιά του την Άννα μετατράπηκε σε αγωνία, ίσως και ενοχή. Το μυαλό του και η ψυχή του βασανιστικά αναζητούσαν αυτοκριτική και λύση. Έπρεπε τώρα να ψάξει από την αρχή, καρέ καρέ, τη ζωή της Άννας και τη δική του ευθύνη σ’ αυτή. Μόνη σωτηρία της ψυχής του ήταν η μετάνοια. Να της ζητήσει συγγνώμη για όσα έκανε ή δεν έκανε και την έφτασαν ως εδώ, να βρει τι ξέχασε να της μάθει. Κι αν μπορούσε, να της το μάθει έστω και τώρα. Πριν να είναι αργά.

“Αν είχαμε δυο ζωές, δε θα σκεφτόμουν ποτέ να γράψω τούτο το μυθιστόρημα. Δε θα ωφελούσε ούτε εσάς ούτε εμένα, θα ζούσαμε την πρώτη μας ζωή σαν πρόβα, σαν δοκιμή, για να μάθουμε να ζήσουμε όπως θα θέλαμε τη δεύτερη. Αν πεθαίναμε δύο φορές, είναι σχεδόν βέβαιο ότι τη δεύτερη θα πεθαίναμε καλύτερα από την πρώτη. Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Η ζωή μας είναι μόνο μία, και μάλιστα μικρής διάρκειας. Αυτό το θέατρο μπορούμε να το παίξουμε μόνο μία φορά. Χωρίς πρόβα, χωρίς δοκιμή. Γι’ αυτό, πρέπει να το παίξουμε όσο γίνεται καλύτερα και για μας τους ίδιους και για όσους αγαπάμε”.