ΚΥΠΡΟΣ, 11 ΙΟΥΛΙΟΥ 2011...



...κι εκεί που έχεις στο νου σου θάλασσες, ήλιους, αλμύρα και διακοπές, Ιούλιος γαρ, ξαφνικά κατακλύζεσαι από εκρήξεις, μαύρους καπνούς,θάνατο και μνήμες..

κι ότι και ξεμάκραινε από το μυαλό μας εκείνη η μαύρη Τετάρτη στο Σύνταγμα..

Οχι πως ξεχνάμε δηλαδή..απλά μετατωπίζουμε δειλά δειλά το κέντρο βάρους της σκέψης μας..

Χρυσοπράσινο φύλλο, αναπαμό δεν έχεις. Κοίτεσαι και περιμένεις καρτερικά. Κι αντί να καλωσορίσεις το λυτρωμό, ταράζεσαι ακόμα μια φορά από αμέλεια ή, ποιος ξέρει τι, και παραδίνεσαι σε μια νέα τραγωδία..και συμφορά.
Μαύρο Ιούλιο τον είπαμε..Σαν κι εκείνον..τον άλλο..τότε που το νησί παραδινόταν στη σκλαβιά και την προσφυγιά.

Έτσι και τώρα, θρήνος.. Μόνο που, οι συλληπητήριες επιστολές και η "αμέριστη συμπαράσταση" φίλων και αδελφών, δεν απαλύνουν τον πόνο, δεν καταλαγιάζουν τον θρήνο..(Έτσι κι αλλοιώς ποτέ δεν το έκαναν..) Ούτε οι παραιτήσεις και οι αναλήψεις ευθυνών δίνουν ανακούφιση..Το κακό έγινε..και πίσω δεν γυρίζει..

Πάλι μαζεύει τα κομμάτια της η Κύπρος..Να βρεί τα κουράγια,να θάψει τους νεκρούς της, να αντέξει...και να συνεχίσει το δύσκολο δρόμο της..

Οργή για την αμέλεια που δεν επιτρέπεται..
Οργή για την αδιαφορία που σκοτώνει...
Οργή για την ανευθυνότητα που ευθύνεται...

Κανένα ελαφρυντικό..Καμμιά δικαιολογία... Μόνο οργή..


Φτάνει καμμιά φορά ακόμα και η σκέψη στο "αμήν" και λες: "ως πότε πιά;"
και ταράζεται το είναι σου...και μένεις άναυδος...