In memoriam...

In memoriam.......


Το όνομά σου θα πει ελπίδα....κι εσύ ήσουν πάντα αισιόδοξη..μέσα από τις ταινίες σου, τα τραγούδια σου το χορό σου τα γραφτά σου...Πολύτιμη κληρονομιά για μας....


Καλό ταξίδι νάχεις.....


Η παγίδα κι η λατρεία σ' όσα πιστέψαμε και πιστεύουμε.....είναι η προσμονή της μέρας και των θαυμάτων..ν' ακούσουμε το κλειδί να γυρνάει...και να σβήνει τον εφιάλτη...είναι ίσως η προσμονή της μιάς και μοναδικής λέξης...που ποτέ δεν ακούσαμε...
Χαμογελώ.....και ζητώ χώρο να εκφραστώ.....

Κάτι όμορφο απ' τα παλιά..Claudio Villa - Luna rossa (1954)

Vaco distrattamente abbandunato...
Ll'uocchie sott''o cappiello annascunnute,
mane 'int''a sacca e bávero aizato...
Vaco siscanno ê stelle ca só' asciute...
Fischio.........................
E 'a luna rossa mme parla 'e te,
Io lle domando si aspiette a me,
e mme risponne: "Si 'o vvuó' sapé,
ccá nun ce sta nisciuna..."
E i' chiammo 'o nomme pe' te vedé,
ma, tutt''a gente ca parla 'e te,
risponne: "E' tarde che vuó' sapé?!
Ccá nun ce sta nisciuna!..."
Luna rossa,
chi mme sarrá sincera?
Luna rossa,
se n'è ghiuta ll'ata sera
senza mme vedé...
E io dico ancora ch'aspetta a me,
for''o barcone stanott'ê ttre,
e prega 'e Sante pe' mme vedé...
Ma nun ce sta nisciuna...
II
Mille e cchiù appuntamente aggio tenuto...
Tante e cchiù sigarette aggio appicciato...
Tanta tazze 'e café mme só' bevuto...
Mille vucchelle amare aggio vasato....
Fischio.........................
E 'a luna rossa mme parla 'e te,

Μιά αναπάντεχα όμορφη βραδιά..


Ήταν περίπου οχτώμισυ κι εγώ ήμουνα στο δρόμο για το σπίτι. Χαζεύοντας στο φανάρι , πήρε το μάτι μου μια αφίσα κι ευθύς ξέχασα την κούραση...Η Νένα Βενετσάνου κι ο Γιάννης Ιδομενέως στο Κηποθέατρο..στις εννιά.. προλάβαινα...
Μπήκα σε ένα μισοάδειο χώρο και σκέφτηκα πού να είναι αυτοί όλοι που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για το επίπεδο του πολιτισμού σ΄αυτή την πόλη....

Απόλαυσα δυό υπέροχες φωνές σε ένα εξ ίσου υπέροχο περιβάλλον..με τις Ελληνίδες οροσειρές της Νένας, την Λιλίθ (αλήθεια ξέρετε ποιά ήταν η Λιλίθ;) και τις απαλές κυματιστές ερμηνείες του Γιάννη στον Κεμάλ, στην μαγική πόλη και τόσα άλλα....
Απλοί, σεμνοί και μεγάλοι και οι δυό.
Ήταν απο εκείνες τις στιγμές που θυμάσαι και συζητάς για μήνες μετά...

...και ξεδίπλωσε η ψυχή μου......



Αποθήκευση συναισθημάτων και πράξεων..Κολλάει ο δρομέας και δεν αποθηκεύει...Μόνιμη κλεψύδρα που αρνείται να σβήσει τα παλιά..Παραμένω...επιμένω..τίποτα...Αναρρωτιέμαι...μήπως είναι πολλά όλα αυτά και δεν χωράνε;
Μετά σκέφτομαι οτι δεν αποθηκεύονται δεύτερη φορά τα ίδια πράγματα...Ίσως γι αυτό δεν σβήνουν κιόλας....
Ίσως αν κάνω επανεκκίνηση...ίσως.......