καθως ερχομουν...




Σταθμοί, λιμάνια, αεροδρόμια...Μη μου πείτε πως δεν είναι χώροι που φιλοξενούν και ολίγον από ένταση εκτός την ζωγραφισμένη κούραση και προσμονή στα πρόσωπα των ταξιδιωτών. Έχει μια ένταση το όλο σκηνικό,πως να το κάνουμε..Όσο κι αν οι περισσότεροι το παίζουμε άνετοι,πολυταξιδεμένοι και καλά,που κινούμαστε στις αίθουσες λες και βρισκόμαστε στο σαλόνι του σπιτιού μας , εκεί στο βάθος του βλέμματος φαίνεται καθαρά μια δόση αγωνίας (μην πω και τρομάρας) για το ταξίδι που επίκειται.Τι ώρα θα φύγουμε,πότε θα φτάσουμε ,αν θα φτάσουμε ,γιατί αυτό είναι το ζητούμενο τελικά, κι όλα αυτά μ ένα διάσπαρτο αμήχανο χαμόγελο στο πρόσωπο και μια παρατήρηση έτοιμη στο στόμα για τα παπούτσια που φοράει η κυρία δίπλα: "μα τώρα είναι τακούνια αυτά να κάνεις ταξίδι;" Λες κι η άλλη πάει για τρέξιμο στο στάδιο και πρέπει να φοράει αθλητικά..
Έντρομες μαμάδες να κυνηγάνε τα βλαστάρια τους που βρήκαν χώρο μπόλικο να τρέξουν κι άλλες σε αλλόφρονα κατάσταση να προσπαθούν να ηρεμήσουν τα μωρά που κλαίνε στα πόρτ μπεμπέ χώνοντας τους με αποφασιστικότητα την πιπίλα στο στόμα.
Γατάκια και σκυλάκια μέσα στα κλουβιά τους να μουρμουρίζουν κοιτάζοντας και θεωρώντας εμάς τούς ανθρώπους τελείως παρανοϊκούς..
Αφήστε δε που την ώρα της αναμονής έχουμε κάνει όσα τηλεφωνήματα δεν κάνουμε σε μια βδομάδα.. πάνω κάτω, πάνω κάτω με το τηλέφωνο στο αυτί..
Τώρα θα μου πείτε, έχει ο καθένας το ζόρι του κι εγώ το χαβά μου..Ναι δε λέω..
Απλά μ αρέσει να παρατηρώ τη ζωή γύρω μου ..Είναι όμορφος ο κόσμος τελικά..Δεν είναι;