ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ.....

Μυστικοπαθής κι απόμακρος  ήταν  ο Στρατής...Κράταγε για τον εαυτό του τα που σκεφτότανε..Κανέναν δεν  άφηνε  να περάσει το κατώφλι της σκέψης του παρά τα άλεθε όλα μόνος. Γυροτραφίστηκε μέσα στο βιλαέτι της μοναξιάς του γιατί πίστευε πως κανείς δεν είναι άξιος να διαβεί τούτο το κατώφλι..Γιατί έλεγε πως , όσα είχε μέσα στο κεφάλι του, κανέναν δεν ένοιαζαν.. 
Είχε πάθει πολλά ο Στρατής.. Δεν ήταν πάντα έτσι...Είχε κάποτε ανοίξει διάπλατα την πόρτα της καρδιάς και του μυαλού του και μπήκανε οι μύριοι όσοι...Και τον λεηλάτησαν..Του ρουφήξανε το μεδούλι..Τον άφησαν ολόγυμνο να περιμένει..-τι να περιμένει;- ..Ενα χάδι γύρευε όλο κι όλο ο άμοιρος....Μιά καλή κουβέντα κι ένα χαμόγελο...Του τ' αρνήθηκαν όλα και τον άφησαν με δυό χέρια ανοιχτά σαν σε προσμονή, να καρτερεί...αδιόρθωτα αισιόδοξος.....Ακόμα κι Εκείνη τον είχε προδώσει...
Ήταν μακρόχρονη η προσμονή..και δεν άντεχε άλλο..
Τότε αποφάσισε να χτίσει τον τοίχο..κι απομονώθηκε..Έφυγε το μυαλό του κι η κουτσουρεμένη του καρδιά από τον κόσμο της ψευτιάς και χάραξε δικό της δρόμο...μοναχικό και δύσβατο..για όλους..
Μόνο αυτός αλώνιζε εκεί μέσα..Κι ήταν σίγουρος και ασφαλής..κι έπλαθε με το νου του ιστορίες όμορφες...φανταστικές...σαν αυτές που οι άνθρωποι δεν μπορούν....η δεν ξέρουν...
Κι εκεί... μεσοστρατίς ...ξαφνικά..ανακάλυψε πως δεν ήταν το ξέφωτο που τον είχε σταματήσει...ήταν το Κενό...ένα σκληρό κενό...Γιατί σε όλη αυτή την μοναχική περιπλάνηση δεν είδε πως...είχε συντροφιά....
Δεν είδε πως πλάι του.. ήταν άλλη μια σκιά σαν αυτόν..που πορευόταν όπως αυτός...και ζητούσε όσα αυτός..Και δεν γύρισε το κεφάλι..και δεν άπλωσε το χέρι....και η σκιά χάθηκε...με το χέρι ακόμα απλωμένο...
Κι έμεινε ο Στρατής μετέωρος..να κοιτά τούτο το κενό...και να δίνει ένα δάκρυ στον αέρα...για το χέρι που  ποτέ δεν έδωσε....για το χαμόγελο που ποτέ δεν χάρισε......
....και συνέχισε σκυφτός...