ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.....

Δεν ξέρω αν είναι η κατάλληλη στιγμή..Αλλά έτσι μούρθε τώρα..Πόσο απέχει η ζωή από τη χαρά; Και λέω χαρά..δε λέω ευτυχία..Πόσο θέλουμε για νάμαστε απλά χαμογελαστοί; Σχεδόν τίποτα ..λέω εγώ...


Το ίδιο κι ο Στρατής...


Εκεί που πορευότανε σκυφτός και βασάνιζε το μυαλό του μ ενα τεράστιο ΓΙΑΤΙ ....αίφνης αντίκρυσε μια μπουκαμβίλια...σαν αυτές στις αυλές των σπιτιών του Αιγαίου..
Μια μπουκαμβίλια πλουμιστή και πλούσια, όλο χάρη και καμάρι...
Την κοίταξε...την ξανακοίταξε...και μετά χαμογέλασε...και ήταν το πρώτο τρυφερό χαμόγελο που χάρισε στη ζωή, μέσα απο τις σκοτεινές σκέψεις του..Έκλεισε και το ένα μάτι γιατί τον θάμπωνε ο ήλιος και κοντοστάθηκε..σκέφτηκε πως..δεν θέλει και πολύ τελικά να πάρει μπρος  τούτο το σγουρό κεφάλι....
Μακριά σε κάποια ρούγα άκουσε να τούρχεται ένας παλιός σκοπός...Ένα τραγούδι ξεχασμένο...κι ο Στρατής..άρχισε να σφυρίζει..με μια ακαθόριστη λάμψη στα μάτια και στην ψυχή....Κάτι σαν Ανάσταση...


Τότε κατάλαβε πως πατούσε την Άνοιξη...και με δυό βαθειές ανάσες ....την καλωσόρισε.......


ΥΓ   :   ....οι ανάσες..μυρίζανε γιασεμί..και στο βάθος έρχονταν κάτι εργάτες , ειδικοί στις κουτσουρεμένες καρδιές...