Μεσόγειος Ιούλης του '11..


Πήρε να ξημερώνει ..
Η μέρα που έρχεται αργά,σκέφτηκε, κουβαλάει ένα σωρό πραμάτειες..
Μνήμες 37 χρόνων, μνήμες 4 ημερών, μια θολή,ακόμα, από τους καπνούς, πανσέληνο και την γεύση της ξεκούρασης (αν είναι δυνατόν), στο Σαββατοκύριακο που κοντοσιμώνει..
Όλα μαζί, ανακατωμένα,μέσα σ' ένα δισάκι πούχει ένα χρώμα γκρίζο..και μια ανελέητη σιωπή..
Κοίταξε τη θάλασσα απέναντι, μέσα απο το κιτρινισμένο κουρτινάκι και κατέβασε τα μάτια.. Δεν άντεχε να βλέπει τόσο γκρίζο.. Κάποτε την έβλεπε σαν ζωοδότη..Ότι κι αν της τύχαινε, στη θάλασσα έτρεχε,να πάρει ανάσα και πνοή, να γεμίζει οξυγόνο το μυαλό και τα πνευμόνια της..Της φαινόταν πως κι εκείνη χαμογελούσε κι ηταν αυτό το χαμόγελο που της έδινε ζωή και δύναμη..
Τώρα είχε να παλαίψει με τη μέρα που ανέβαινε...και με όσα κουβαλούσε. Η θάλασσα τώρα την τρόμαζε και κάθε παφλασμός,ήταν σαν να της τρυπούσε το μυαλό και να την κερνούσε θύμησες που πονούν.. Αλλά πιό πολύ, δεν άντεχε εκείνο το γκρίζο της χρώμα..που, μ' ένα τρόπο μαγικό, τύλιγε τα πάντα...

Αίφνης ένοιωσε να την πνίγει το γκρίζο νερό. Δυσκολευόταν να πιστέψει πως αυτό ήταν το ίδιο νερό που της είχε χαρίσει στιγμές αγαλλίασης κι ανακούφισης.. Κοίταξε ψηλά κι είδε την πραμάτεια της μέρας...που σιγά σιγά ξετυλίγονταν....όλα μπροστά της..όλα για κείνην...
Και όλα είχαν το ίδιο όνομα : Μακελειό...

Προσπάθησε να δει πίσω απ' αυτό...μιά στάλα φως....και βρήκε ενα σταχτί φεγγάρι...και θύμωσε καθώς το κοίταζε να λέει τον καημό του στη θάλασσα, γιατί κατάλαβε οτι εκείνο έφταιγε για τα γκρίζα νερά που ο παφλασμός τους της τρυπούσε το μυαλό και την κερνούσε θύμησες που πονούν....
Ανήμπορη να διορθώσει κάτι, σκούπισε τα μάτια και συνέχισε τη δουλειά της..

Είχε σηκώσει αεράκι.....και κάπου μέσα της μεγάλωνε μια δύναμη....

ΜΙΑ ΣΤΑΛΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ 0001